ANAK NG JUETENG!!

ANAK NG JUETENG!!
BY: ALDREN JAY B. GESTA

Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak.

Malakas ngunit marahan ang tunog ng orasan na nagsilbing tilaok ng pamilya ni Aling Selya upang gisingin ang kanilang kaluluwa sa naghihintay na umaga.
Mahamog at madilim pa sa labas ngunit tinahak na nya ang mahabang kalsada nang hindi man lamang humihigop ng mainit na kape.Walang naka-ambang panganib sa daan at kampante ang buong lugar.Tutungo na naman siya sa iba't-ibang bahay dala ang maliit na piraso ng papel at paubos ng tinta na bolpen.

Mabilis na umarangkada ang oras at ilang minuto pa'y nagsimula nang halikan ng araw ang mga ulap sa langit,tila nagsasabi ng "magandang umaga,bangon na!" sa bawat sinag at liwanag na kumakalat sa kawalan.Sa puntong iyon,nakahanda na naman ang pitaka ni Aling Selya upang lagyan ng sandamakmak na barya at piraso ng mga papel na may iba't-ibang numero.Swerteng numero...Na may nakapaloob na malaking halaga.

Mga ilang oras pa'y nagsi-umpukan na naman ang mga tao sa labasan.Naghihintay kung pinalad ba sila ngayong araw na ito at may panghanda na sa nalalapit na pasko.Ang iba nama'y panay ang kwentuhan at asaran na kapag tumama sa Jueteng ay mambabalato.

Biglang umalingaw-ngaw ang tinig ng isang pawisan na lalaki.

"ANAK NG JUETENG NAMAN OH!" sigaw ng mananaya.

Bigo at malas na naman kasi siya sa araw na iyon.Nasayang lang ang singkwenta pesos na ginugol nya sa nakakahilo at paulit-ulit na numerong kanyang inalagaan simula pa tatlong taon na ang nakararaan....

Duling na rin si Aling Selya sa pagpapataya ngunit wala namang patama.

Paulit-ulit ang sumunod na mga senaryo.Pagal na ang kaluluwa ni Aling Selya sa walang tigil na ikot ng kanyang gulong.Ang dating mataba at maputing ale,ngayo'y payat na at nangingintab pa sa itim.Ilang araw na lang bago ang pasko,nag-aalala siya kung anong aginaldo ang ibibigay niya sa kanyang bunso at binatilyo.
Pihadong magtatampo ang dalawa na datiý sanay na sa papasko.

"MERRRRYYY CHRIIISTMAAAS AND A HAAAPPPYY NEW YEEEAR!!!!!"
Kanta ng isang bata na ma'y tumutulo pang kulay berde sa ilong.Umaasang mapagkakalooban ng kaunting barya.

"TAAAAAAAAWWWWAAAAAAAAAAAAAAAADDDDDDD!!!!!!"
Tugon ng bunso ni Aling Selya.Paano nga ba mabibigyan ang isang tao kung ikaw sa sarili mo'y hindi mo mabigyan??

Lumipas ang malamig na pasko.Kasabay nito'y pagka-bwisit sa mukha ng mga anak ni Aling Selya.Doon,nagsimula ang bwisit na kwentuhan.Bwisit na turingan at bwisit na buhay.

Pak. Pak. Pak.

Magulo..Dinig na dinig ang yapak ng mga tao sa malubak na daanan.Ang iba'y nagtatakbuhan pa na parang may lindol na parating.
Nagkagulo sa labas ng barong-barong nina Aling Selya ng mabalitaan ng kanyang mga kapitbahay na may sakit ang kanyang asawa.

"ANU?BALITA NAMIN MAY TB RAW YANG SI BERTING MO!! NAKU!! WAG MO NANG MAPALAPIT LAPIT YANG ANAK KO DYAN SA ANAK MO AT SIGURADONG NAGKAHAWAAN NA KAYO NG SAKIT!!" wika ng isang tsismosa na diring-diri sa kalunos-lunos na kalagayan ng mag-anak.

"NAY,ANO PO YUNG TB? YUN PO BA YUNG NAPAPANUODAN NATIN NG 'MAY BUKAS PA'?? NAKU,BUTI PA SILA MERON NA NUN,TAYO NAKIKINUOD LANG KINA TIYA CHARING!!!!!!!!" sabi ng anak ng tsismosa,tuwang tuwa ang bata na parang nanalo sa lotto.

"TANGA!!!!! SAKIT YUN GAGO! UMUWI KA NA NGA AT KUMAIN KA NA LANG DUN!" galit at may kasama pang siring ang balyenang tsismosa.

Nananatiling sara ang bibig ni Aling Selya sa iba't-ibang batikos.Ang kanyang mga kaibigan at mananaya ay biglang naglaho na parang bula.Unti-unting gumuhit sa kanyang isipan ang sakit ng pakiramdam kapag lahat ay lumalayo.Kahit na nalimutan na nya kung ano ang pakiramdam ng maagang pagka-ulila sa mga magulang ay pilit pa rin syang nagninilay kung bakit ramdam pa nya ang hapdi sa kanyang puso.

Puro problema ang sumalubong sa kanya.Dagdag pa dito ang nakabuntis nyang binatilyo sa edad na kinse.Wala na syang maasahan pa. Parang na-pipi na yata siya sa sobrang dami ng salot na tumama sa kanyang pamilya.Nananatiling sara ang kanyang tenga sa mga batikos.Nananatili ring walang kibo ang katawan niyang puno ng guhit at kulubot likha ng nakaraan.

........
........
........

Ginulantang ng karma-rimarim na eksena ang tahimik na kalye.Nakakapag-pabagabag ang munti at isang iglap na bangungot.

"ANAAAAAAAAAK KOOOOOOO!!!!!!"palakat ni Aling Selya.Tumutulo ang dugo,pawis at luha sa kanyang katawan.Pilit ginigising ang kanyang bunso sa bangungot na lulon ng rumaragasang trak.

Matagal na pinagkatitigan ng taong bayan si 'MARIA' at si 'HESUS' na parang sa PIETA ang dating. Akala ng iba'y may shooting lang ng pelikula....At doo'y bida si Aling Selya at ang bunso nito.

Matagal.. Matagal bago isinakay sa kotseng di-wangwang ang naghihingalong bata.Na patay na pala bago pa madala sa pampublikong pagamutan.


Doon,naglag-lagan ang mumunting barya sa pitaka ni Aling Selya.. Baryang sana'y mapagsisimulan nya ng panibagong buhay...........Buhay na sinimulan
ng walang kwenta at matatapos ng walang kwenta..
Sa bawat patak ng luhang kanyang itinutugon binibilang nya ang bawat segundo kasabay ng pintig sa kanyang pulso.Doo'y humaharurot ang isang kotse papalapit sa kanyang kinatatayuan.Mabilis ang mga pangyayari,mabilis.........Hindi..Sobrang bilis ng mga pangyayari.Humandusay ang kawawang nilalang,pilit na ginigising ang kaluluwang hindi naman tulog....

Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak. Tik-tak.
Malakas ngunit marahan ang tunog ng orasan.............

''KUMPISAL NI DUDAY''

KUMPISAL NI DUDAY
BY: ALDREN JAY B. GESTA

Nagsisimula na ang misa sa simbahan nang magising si Duday mula sa malakas na alingaw-ngaw ng kampana dahil sa pagkaka-iglip sa isang bangko mula sa plasa.Naalarma siya dahil madami ng tao ang nag-gagala at naglilibot sa nasabing pook.Pinunasan niya ng maduming panyo ang kanyang maaliwalas na mukha.Kinuha ang maliit na tinapay sa kanyang bag na kahapon ay dinanggit nya sa isang bakery at nagsimulang ngumuya ng paunti-unti.Pagkatapos noon ay nagsimula nang humakbang ang kanyang mga paa.Tutungo siya sa lugar kung saan man niya maisipan.Walang direksyon ang isip nyang pagod sa mga dating problema.
Habang nasa gilid ng kalsada,nag-iiwasan ang mga tao sa kanya.Parang may nakakahawang sakit na hindi na gagaling.Pilit nakikipag-siksikan si Duday sa masikip na daan,ngunit nahahawi ang daan kapag syaý darating.
Isa lamang si Duday sa bawat taong salamin ng ating lipunan.Lipunang kawawa,may baliw na sistema,at naghihirap.Sa bawat sugat ng ating bayan,milyong-milyong tao ang nagkakapeklat.Milyong milyong tao ang nagkakapasa.
Dinala si Duday ng kanyang mga paa sa simbahan.Balak nyang pumasok sa simbahan sa kabila ng kanyang itsura at pananamit.Madungis at mabaho.
Walang pumigil sa kanya sa pagpasok,dahil simbahan naman iyon at bahay ng Diyos.Ngunit eksaktong tapos na ang misang kaninay nagsisimula pa lamang.
''Humayo kayo at umuwi ng mapayapa''
Nagsi-labasan na ang mga tao at umalis ng simbahan.Si Duday ay nananatiling naglalakad tungo sa Pari.
Kusang lumapit ang pari kay Duday at tinanong ng marahan,''Anong kailangan mo?''
Tumugon si Duday at sinabing hihingi daw sya ng tawad sa Panginoon.Naiintindihan naman ng Pari ang sinabi ng babae at nagtungo sa lugar na pagdarausan.
Doon,inilahad ni Duday ang kanyang mga karanasan.

Si Dulce Dalisay. Kilala bilang Duday. Isang simpleng ina at asawa.

Ngunit sa isang trahedya,nasawi sa ang kanyang asawa at isang anak mula sa pagkakasagasa ng humaharurot na sasakyan.

Walang matakbuhan si Duday sa mga nangyari.

Napilitan na lamang siyang kitilin ang buhay ng tatlo pa nyang mga anak.Tinakasan nya ang munting bangungot na iyon at lumayo sa kanyang kinalakhan na lugar.Sa bangungot na iyon,nagising na siya ngunit pilit pa ring naaalala ang masasamang bagay na nagdaan.

Hindi maipinta ang itsura ng pari mula sa pakikinig.Nalimutan niya ang sunod na sasabihin pagkatapos mag-kumpisal ni Duday.
Sa puntong iyon,kusa ng lumabas si Duday.Lumuhod at tuluyang nanalangin.
Hindi niya mapigilan ang kanyang mga mata sa pagbuhos ng kanyang luha.Pagkatapos ng dramang iyon ay natauhan siya at nagpaalam sa Pari.

Alam nyang hanggat' hindi nya isinusuko sa lipunan ang kanyang sarili ay mananatiling makasalanan ang kanyang isipa't kaluluwa.Balak na nyang magtungo sa pulisya.

Sa kanyang paglalakad,pilit nag iiwasan ang mga tao.Parang may nakahahawang sakit na hindi gumagaling.Pilit nakikipag-siksikan si Duday sa masikip na daan,ngunit nahahawi ang daan kapag syaý darating.

Isang sasakyan ang biglang bumulusok at nahagip si Duday.Nagkalat ang mga dugo sa malawig na kalsada at nagsimulang natulala ang mga taong walang nagawa kundi tumunganga.
Matagal na pinagkaguluhan ang kawawang nilalang.Matagal na tinitagan ang kalunos-lunos nyyang hitsura.

Sa kabila ng lahat,sa huling sandali ng kanyang buhay,nagawa nyang pagsisihan ang kanyang mga kasalanan.

"Trawl"

''Trawl''
By: Aldren Jay B. Gesta


Let us go back to the time,
When we were still affiliated
to the place of simplicity,
While visualizing the essence of life,
From the remnants of our anguish,
In our vivid hearts.

And though,the uttermost of our soul,
Vanished for a moment,
Like a dunce inveigh.
For his invalid act,despite of being impracticable,
But his own human being.

We are all slaves of our insides,
With no victory,for the comfort we offer,
Cause your the only witness,
In the greediness of the sympathy I gave.

'''PARA PO''

“PARA PO”
BY: Aldren Gesta


“Kadalasan,napag-iiwanan ako sa daan ng aking mga kasama,malayo na ang naabot ng kanilang mga paa,ngunit ako’y nananatili at hadya nang makaalis sa kinatatayuan.Ang hindi lang nila alam,milya-milya na ang nalipad at natawid ng isipan ko nang mga oras na iyon.”
Masayang sumakay sa dyipni tuwing hapon habang ang lahat ng tao ay kalmado at hindi nagmamadali sa paghabol sa oras.Panatag ang trapiko,walang gaanong maririnig na pito at busina mula sa mga sasakyan,hindi nag kakandarapa ang mga traffic lights sa nakahihilo at papalit palit na ilaw.Payapa at maaliwalas ang daloy ng ng mga sasakyan sa daan.
Tuwing labasan sa eskwela,nakagawian ko nang sumakay ng dyipni at maupo sa dulong bahagi nito malapit sa pintuan ng sasakyan.Masaya ang pakiramdam habang nakasandal sa bakal na hawakan ng dyipni.
Isang maulan na hapon ang sumalubong sa akin kanina.Mag aalas-singko na ngunit hindi pa rin ako nakakahanap ng dyipning masasakyan.Wala yatang drayber na nakapapansin sa akin sa patuloy kong pag-para.
Ngunit isang kulay puting dyipni ang boluntaryong tumigil sa harapan ko habang tumatango sa akin ang drayber na hindi ko makita ang itsura dahil nakatabon ang mahaba at kulot nyang buhok sa kanyang mukha. Agad naman akong naalarma mula sa pagkakatayo at nagtungo agad sa nakaabang na dyipni.Tiniklop ko ang aking payong at tuluyan ng naupo sa dulong bahagi nito.
Isa,Dalawa,Tatlo,Apat…! Apat lamang kaming nakasakay sa dyipni. Ako,isang lola,matabang babae,at ang drayber.Bago ko pa man makuha ang pitakang nakalagay sa maliit na bulsa ng aking bag,isang nagdadalang-taong babae ang sumakay sa dyip. Gaya ng ginawa sa akin,kusang lumapit ang dyip sa babae habang tumatango ang drayber.Nagtaka ako dahil humahagulhol ang buntis bago ito sumakay at naupo sa gitna ng dyip.Kataka-taka din dahil may tumutulong sariwang dugo sa kanyang binti. Magulo…Hindi ko na maintindihan ang mga nangyayari.
Patuloy pa rin sa pag-arangkada ang dyip na aking sinasakyan.Patuloy rin ang ulan na lalo pang lumalakas.Parang mabibiyak na ang langit sa sobrang lakas ng mga nagngangalit na kulog at kidlat. Naging mabagal ang daloy ng trapiko,patuloy rin sa pagdami ang mga pasahero na kanina’y tatlo lang.Ngayo’y walo na at bahagya ng makaibo ang bawat isa sa amin.Ini-abot ko ang anim na pisong bayad sa pamasahe,ngunit parang ni-isa sa mga taong laman ng dyipni ay walang nakararamdam sa akin.Naisipan kong huwag na lang magbayad tutal ay hindi naman nila ako pinapansin.
Patuloy-tuloy ngunit marahan ang andar ng dyipni.
Takbo…Takbo…Takbo…Marahan. Nabalot sa katahimikan ang loob ng sasakyan.Kahit pumatak man ay isang munting karayom,ay mababasag ang katahimikang iyon at maglilikha ng malakas na ingay.
Sa puntong iyon,saglit na tumigil ang dyipni.Umalingaw-ngaw ang malakas na busina kasabay ng mumunting hiyaw.Puro usok na kulay puti ang sumalubong sa amin.Napuno ang kawalan ng mga mumunting hamog mula sa itaas.Nakasisilaw ang malakas na liwanag na tumapat mismo sa kinatitirikan ng dyipni.Agad akong napapikit at nagtaklob ng panyong bigay ng isang kaibigan.
Sa liwanag na iyon,natanaw kong naghihintay ang mga mahal ko sa buhay.Nakumpleto silang lahat kahit na ang iba’y dating magkakagalit. Doon na simulang tumulo ang luha ko mula sa pagal kong mga mata.
Mula sa pagkakaupo’y pinilit kong bumaba ng sasakyan.Ngunit hindi ko maigalaw ang aking mga binti,hindi ko mai-hiyaw ang gusto kong sabihin.Nagulat ako. Hindi ko malaman ang aking gagawin. Ang drayber na kaninay hindi ko maaninag ang mukha , ay biglang lumingon at nahawi ang mahaba’t kulot nyang buhok sa kanyang mukha. Hindi pa rin ako makapaniwala..
Dahil sa unahan ng dyipning puti….DIYOS ang syang nagmamaneho.